In juni 2016 heb ik m’n vriend Mark aan de telefoon. Hij heeft een bijzondere mededeling: “Wat ik noú van mijn zus heb gehoord. Ze denkt dat ik nóg een zoon heb.” Een jaar eerder had ik veel energie gestoken in de zoektocht naar zijn zoon Manolito. Ik ben nog steeds aan het nagenieten van de opwinding en de blijdschap over de vondst van Manolito en ik denk met veel plezier terug aan het bezoek aan Málaga waarbij vader en zoon elkaar voor het eerst in de armen konden sluiten. Op een nieuw project heb ik zo gauw niet gerekend.
Mark begint te vertellen over dit nieuwe verhaal uit de tijd dat hij bij de Koninklijke Marine zat. Meer nog dan direct een zoektocht beginnen, wil Mark van gedachten wisselen. Hij wil zijn verhaal kwijt en aftasten hoe hij met dit nieuws moet omgaan. Maar dat hij ook deze zoon wil leren kennen, dat wordt me snel duidelijk. Ik weet dat ik me moet instellen op een nieuwe zoektocht in de komende tijd. De beschikbare informatie blijkt echter heel summier.
Truus
Mark heeft ruim 58 jaar geleden een relatie gehad met Truus, de dienstbode van zijn oma. Oma woonde aan de Tollensstraat in Hengelo. Truus, die uit Almelo komt (haar familie komt van oorsprong uit Tubbergen), woont bij de oude vrouw in. Toen Mark na een verblijf van anderhalf jaar in Nieuw Guinea met verlof in Hengelo was, maakte hij bij een bezoek aan zijn oma kennis met Truus. De vonk sloeg meteen over. In de daarop volgende dagen zochten Mark en Truus naar momenten dat ze elkaar konden treffen, maar zonder dat de familie van de verhouding op de hoogte zou raken.
Zo snel als de liefde was opgebloeid, zo snel kwam er ook weer een eind aan, want na een paar weken moest Mark moest zich opnieuw melden bij de kazerne van de Koninklijke Marine, op naar zijn volgende missie.
Anderhalf jaar later vindt er een ontmoeting plaats in Amsterdam, die pas heel veel later zijn volledige uitwerking zal hebben. Het is 1959. De oudere zus van Mark is inmiddels van Hengelo naar Amsterdam verhuisd en komt op straat de voormalige dienstbode van haar oma tegen. “Truus, wat een toeval dat ik je hier ontmoet. Hoe is het? En is dat jouw kindje in de kinderwagen?” Als ze een blik op het kind werpt gaat er een siddering door haar heen. Het kind vertoont een opvallende gelijkenis met haar broer Mark. In de weken en maanden daarna bedenkt ze hoe ze haar vermoeden met haar broer kan delen. Maar diens leven kent intussen tal van nieuwe verwikkelingen en het voornemen om haar broer over de ontmoeting met Truus te informeren raakt op de lange baan. Op de hele lange baan zelfs.
De opsporing van Manolito, 55 jaar later, brengt de ontmoeting met Truus weer terug in de herinnering bij de oudere zus van Mark. Ze wil het voorval nu met haar broer Mark delen. En een nieuwe zoektocht is begonnen.
Weinig hoop
De zoektocht ziet er aanvankelijk niet kansrijk uit. Van Truus weten we geen achternaam, kennen we geen familie. Waar ze vandaan komt is een raadsel. Hoe komen we haar op het spoor? We zoeken contact met de mensen die eind vijftiger jaren in de Tollensstraat in Hengelo hebben gewoond, maar geen van hen heeft Truus gekend.
Bij het vervolg van het bronnenonderzoek stuiten we op een lijst met inwoners van de straat, inclusief de inwonenden. Geen Truus. Het dichtst bij komt een zekere Geertruida, maar haar gegevens komen niet overeen met onze informatie. Behalve de vertrekdatum uit de Tollensstraat, 27 februari 1958. Het is precies dezelfde dag dat oma, haar werkgeefster, naar Goor is vertrokken. Verdere naspeuring doet het spoor van Truus naar de Cronjéstraat in Hengelo leiden, maar in de zomer van 1958 vertrekt ze naar Amsterdam. Dat maakt het verhaal van de ontmoeting in Amsterdam, tussen de zus van Mark en Truus met haar kind, een stuk beter te plaatsen!
Amsterdam
We zoeken in verschillende archieven om meer over het leven van Truus in Amsterdam te vinden. Resultaat blijft vooralsnog uit. Totdat er een bevestiging komt uit Amsterdam dat Truus daar inderdaad in de zomer van 1958 in de gemeente is ingeschreven als inwoner en, belangrijker nog, dat ze is bevallen van een kind! De geboortedatum zou passen bij onze informatie. Maar we krijgen geen namen, om privacy-redenen. Begrijpelijk. Wel is de gemeente Amsterdam bereid om contact met het kind van Truus te leggen. Zodoende kan ons verzoek om in contact te komen, via een omweg overgebracht worden.
Terwijl er nog wordt nagedacht over een begeleidende brief bij het initiatief van de gemeente Amsterdam, komt uit een heel andere hoek toch een stuk boven water dat zowel de naam van Truus als die van haar zoon bevat. Speuren op social media brengt ons al snel bij Henry. Dit moet de zoon van Truus en Mark zijn! Na een aantal pogingen weten we contact te leggen. De informatie die Henry heeft, sluit perfect aan op onze gegevens. De foto’s die we tenslotte te zien krijgen bannen elke twijfel uit. De zoektocht is geslaagd.
Op korte termijn volgen er ontmoetingen tussen (half-)broers en -zussen. De herkenning is groot. Henry blijkt zelfs met hen op dezelfde lagere school gezeten te hebben. Een grotere meeting ligt in het verschiet en in het voorjaar zal Henry zijn vader Mark ontmoeten, die op dit moment nog in Indonesië verblijft. We hopen op een gelukkig vervolg voor alle betrokkenen!
Waarom ging Truus naar Amsterdam? En welke ongelofelijke ontmoeting was van beslissende invloed op het leven van meerdere mensen? Dat staat in het bijzondere verhaal over Truus in de Twentsche Courant Tubantia van 31 december 2016. Lees hier het hele artikel: 161231 Tubantia p16-17 Zoon
Erik Gigengack
Prachtig verhaal maar de foto is niet van de Weesperstraat.
Dank Hans, voor je reactie. Inmiddels staat er een andere (goede) foto van de Weesperstraat bij dit artikel!